سعادت ابدی

برای چه مدت از بودنمان برنامه ریزی کرده ایم؟ در تصمیم هایمان به چه مدت از بودنمان اندیشیده ایم؟ یک هفته، یک ماه، یک سال، ده سال، همه عمر یا همه زندگی مان؟ برای من و تو زندگی تنها در این دنیا نیست و پایان عمر دنیایی مان، پایان بودنمان نمی باشد. پس ما اگر به هدف می اندیشیم و برای رسیدن به آن برنامه می ریزیم، تنها به نیمه دنیایی زندگی مان نمی نگریم و هدف را تنها در زندگی این دنیا پی نمی گیریم. هدف، دست یافتن به خوش بختی و رسیدن به سعادت است. اما نه سعادتی در قالب تنگ این عمر چند روزه دنیایی، بلکه سعادتی ابدی و جاودان، بامفهوم بلند کمال انسان، و این بلندترین نقطه ای است که انسان می تواند به آن چشم بدوزد، به امیدش پیش رود و با رسیدن به آن، به آنچه شایسته اوست دست یابد.